Honderdduizenden Nederlanders doen of deden het: met de kinderen op de achterbank speren over de Franse Route du Soleil naar zonnige oorden. Gehaast, want de kids willen strand, zee of zwembad. En dan zijn de kleintjes groot en kun je in alle rust met z’n tweeen. Zoals Herbert en Kitty Heeroma. Onze Frankrijk kenner Jos van Noord zocht hen op. Een hartverwarmend verhaal.

Koffers vol herinneringen. Mooie, fijne herinneringen aan Frankrijk. Al die fantastische vakanties met de kinderen. Maar tegenwoordig doen we het anders glunderen Herbert en Kitty Heeroma uit Lathum bij Arnhem, beiden tegen de zeventig. "Nu rijden we op ons akkertje naar `t zuiden. Altijd onderweg ergens slapen in een leuk hotelletje, meestal in de buurt van Clermont-Ferrand. En lekker eten natuurlijk met z'n tweetjes. Alle tijd van de wereld." Nu gaan ze vooral voor hun Franse kleinkinderen. Het kwam eigenlijk door Ome Wim dat Herbert en Kitty in 1978 die Franse krotwoning kochten in Valquières, een gehucht boven op een uitloper van de Hoge Languedoc, helemaal in Zuid-Frankrijk. Een kerkje met een paar huizen, meer niet. Spanje had meer voor de hand gelegen, want daar reden ze met de kinderen, zoontje Fulco en de tweeling Marian en Irene, eigenlijk elke zomervakantie heen, met de vouwcaravan. Ome Wim en zijn Cary gingen dan ook altijd mee, met hun oude eend, net als opa en oma, Tot Wim op een mooie voorjaarsdag ineens opbelde of ze kwamen helpen want hij had een chateau gekocht in Zuid-Frankrijk. Wij er met Pasen heen, met z`n allen".vertelt Herberr. "Dat chateau in Maunian bleek niet meer dan een ruïne. Wim had eigenlijk een berg stenen gekocht. We zijn de hele vakantie toen samen bezig geweest om de boel daar uit te baggeren en schoon te maken. Enorm veel plezier gehad. Daarvan kregen we de smaak te pakken, want een jaar later, in 1978 kocht ik met een leninkje op ons eigen huis zelf ook zo'n vakantiekrotje, een eind verderop in een piepklein bergdorp. Een bouwval, de kippen liepen door de kamer.,"

Twintig jaar lang vierde het gezin Heeroma daar vakantie, drie keer per jaar jakkerden ze ernaartoe, altijd met een aanhanger vol bouwspullen. Pasen, grote vakantie en Kerstmis. Al die jaran zijn de kinderen meegegaan`, vertelt Herbert. "Ik heb er zulke fantastische herinneringen aan", zegt dochter Marian, als we dwars door de adembenemende natuur nog eens terugrijden naar Valquières, nog altijd aan dorp van niks.  Terug in de tijd, maar er is daar niks veranderd.

Special 2e leven | 1 mei 2008

Marian zelf is intussen 37 en moeder van twee Franse kinderen, Axel van l0 en Ines van 5, Ze wonen in Bedarieux. het dichtsbijzijnde stadje. terugblikkend, Mooiere vakanties kun je je als kind niet indenken. We hebben altijd zo'n ongelofelijk plezier gehad. Mijn zus en ik trokken door de weilanden en de bergen in, terwijl mijn ouders aan het klussen waren aan het huis. Het waren echt super vakanties! Toen we wat ouder werden, kwamen natuurlijk ook de Franse jongens op hun brommertjes, de dorpsfeesten en de dansavondjes. Een verrukkelijke tijd." We waren echt de eerste buitenlanders in de hele omgeving, werden door de lokale mensen uitvoerig bekeken", herinnert Herbert zich. Maar al snel kwamen de vriendschappen, vooral doordat we ons best deden om Frans te spreken. De eerste tijd sliepen de kinderen op matrasjes op de grond. Kwamen de buren bedden brengen, zo'n oud eiken ledikant “


Marian herinnert zich nog dat ze wat vuurwerk afstaken, in de oudejaarsnacht. ",Dat gal een ongelofelijk oproer in het dorp, terwijl wij als kinderen iets hadden van. het is oudjaar, dan mogen er toch zeker wel wat vuurpijlen omhoog? Ze waren zich in het dorp rot geschrokken!"
Je bent jong en je vindt alles geweldig". zegt Herbert, destijds personeelschef bi] AH. "De eerste Kerstmis zaten we met z'n allen, uiterst primitief, rondom een groot open vuur. Door het klussen aan het huis kregen we er natuurlijk steeds meer schik in, want we zagen het echt elke keer leuker en mooier worden en er ontstonden steeds rneer vriendschappen in het dorp, waar ze onze krnderen ook zagen opgroeien en onze kinderen als hun kinderen beschouwden. Onze kinderen konden daar geen kwaad doen." Eind jaren negentig verkochten Herbert en Ktty hun droomhuis in Valquières. Kittty kreeg steeds meer moeite met de trappen. De kinderen waren allang het huis uit, Marian was in Frankrijk getrouwd, dus daar konden ze altijd terecht voor zo’n Frans klushuisje geldt eigenlijk: als het af is, is ook de lol er af. Marian, die makelaar is in Zuid Frankrijk, heeft het ouderlijk vakantiehuis juist opmieuw in de verkoop. "Het is een plaatje, maar het geluk zit niet in een huis", waarscliuwt ze. "Het geluk zit in de mensen om je heen en uiteindelijk in jezelf."

Zo denken Herbert en Kitty er ook over. Zij hebben een fijne stacaravan gekocht op de pracht camping ’Le Roc Rouge' van Greetje, een bevriende Hollandse, in Bédareux. Dat bevalt ons uitstekend. We zijn in onze vertrouwde Franse omgeving, vlak bij onze kleinkinderen, die regelmatig bij ons pannenkoeken komen eten. Hier kijken we terug op een prachtige tijd en we hoeven niet meer te klussen. Heerlijk. Als we met de auto gaan, doen we het heel rustig
aan. Soms pakken we de autoslaaptrein, maar we vliegen tegenwoordig ook graag. Af en toe een 'tussen door vakantie'. Ryanair vliegt bij ons vlak over de grens, vanaf Niederrhein, Transavia nu ook rechtstreeks vanaf Amsterdam naar Montpellier. Eenmaal in Frankrijk hebben we eigen vervoer: mijn negen en twintig jaar oude Mercedes staat bij mijn dochter in de garage, dus we hoeven in Frankrijk niemand tot last te zijn"

---

La commune de DIO ET VALQUIÈRES, située dans le département de l'HERAULT, au pied des Cévennes, réunie trois hameaux DIO, VALQUIÈRES et VERNAZOUBRES, d'une importance quasi égale, et abrite 139 habitants sur une superficie de 1.877 hectares. La Gazette de Dio et Valquières est une initiative de citoyens concernés qui surveillent de façon critique la politique municipale.

Gazette de Dio et Valquières